Hoe griep mij zelfliefde leerde voelen
Het is lang geleden dat ik via deze weg wat van me heb laten horen. Misschien zegt dat eigenlijk ook wel alles over wat ik verder nog ga schrijven. Ik heb 4 dagen lang plat op bed gelegen; koorts, migraineachtige hoofdpijn, hoesten, keelpijn alle vezels in mijn lichaam deden pijn. Was het gewoon een griepje, net als de rest van Nederland? Misschien, maar voor mij was het veel meer dan dat. Voor mij was het een signaal van mijn lichaam dat het nu echt afgelopen moest zijn, dat ik nu echt even mocht uitrusten, opladen en naar binnen mocht keren. Het is een innerlijke reis geworden. Net zoals alle dieren in de winter in een warm holletje kruipen, naar binnen keren en rusten, had ik zo mijn eigen mini-winterslaapje.
Eigenlijk was de weg naar dit moment al ingezet in de maanden hiervoor. Ik had het druk, was vaak gestresst en leefde mijn leven zoals ieder ander dat deed, meegaan in de snelheid van de maatschappij. Ik was wel vaak vermoeid maar dacht dan: 'niet zo aanstellen, anderen zijn ook wel eens moe' en zo ging ik maar door. Telkens wanneer mijn lichaam signalen gaf, negeerde ik deze of dacht ik dat het niet zo belangrijk was. Kleine pijntjes zouden immers snel weer over gaan. Maar telkens wanneer het ene pijntje weg was, kwam er op een ander plek wel weer een nieuw pijntje voor terug .. Nergens ging bij mij het lampje branden dat ik misschien iets anders kon gaan leven of wat aanpassingen mocht maken om te luisteren naar wat mijn lichaam me eigenlijk wilde vertellen. Alle pijntjes waren niet ernstig genoeg om echt serieus te nemen vond ik. Ik was in deze periode wel veel bezig met het loslaten van veel oude gevoelens, patronen, gedachten, trauma's en zelfs mensen. In mij veranderde er veel, ik voelde dat ik een soort transformatie had ingezet. Ik besefte me echter niet voldoende dat deze veranderingen in mijn ziel ook zijn doorwerking hadden in mijn lichaam. Het kost een hoop energie en de veranderingen die ik in mijn zijn maakte, werkten logischerwijs ook door in mijn lichaam.
De man met de hamer kwam langs, alleen maar omdat ik zo lang niet luisterde naar de signalen die mijn lichaam gaf en daar gebeurde het; plat lag ik. De eerste dag had ik niet eens tijd of energie om ergens over na te denken, ik voelde me te ellendig. Ik schrok van de pijn en het hevige signaal dat mijn lichaam me gaf. Ik wilde niet maar ik moest me wel overgeven aan mezelf. Ik kón niet anders dan rusten. Dit was nu precies wat mijn lichaam me al die tijd wilde vertellen. Rationeel gezien weten we het allemaal: je moet voldoende rust nemen als je dat nodig hebt. Maar dit ook echt doen is iets wat we vaak achterwege laten. Waarom doen we dit is de cruciale vraag. Het kan voor iedereen weer andere redenen hebben, maar ik denk dat velen zich in mijn reden zullen herkennen: zelfliefde. Dit is iets wat ik af en toe nog steeds heel erg moeilijk vind om te voelen. Ik gunde het mezelf gewoon niet om te rusten. Er waren altijd wel dingen die nog gedaan moesten worden of ik zag anderen die ook gewoon door gingen dus ik spiegelde me aan hen en vond dat ik dat dan ook gewoon moest kunnen. Ik vond mezelf niet belangrijk genoeg om voor mezelf te zorgen. Ik voelde niet dat ik het waard was om uit te rusten. Mijn ego zat me vreselijk in de weg: 'rusten is voor slappelingen', 'niet zo aanstellen' 'ach het gaat best zo, het is prima'. Daarnaast durfde ik ook niet toe te geven aan de signalen van mijn lichaam. Allerlei angsten vanuit mijn overtuigingen speelden hierin een grote rol. De kernovertuigingen die mij hier belemmerd hebben zijn: ik ben het niet waard om liefde te ontvangen en wat ik ook doe, het is toch nooit goed genoeg (dus wat maakt het dan uit wat ik doe en als ik niet toegeef aan wat ik voel).
Deze overtuigingen klinken heel heftig maar gelukkig heb ik ook meer positieve overtuigingen. Helaas zijn de vervelende overtuigingen wel vaak degene ons in de weg zitten. Ik weet dat veel van jullie (jeugd)ervaringen hebben waardoor dit soort overtuigingen zich in je zijn hebben verankerd. Soms zijn we ons niet eens bewust van deze patronen maar diep van binnen blijft dat gevoel altijd aanwezig en kan het getriggerd worden. Dit is terug te zien in gedragspatronen en gedachtenpatronen waarin je langdurig blijft hangen en die best wel hardnekkig zijn. Precies zoals ik hierboven mijn eigen patronen beschreven heb.
Door onze kernovertuigingen kunnen we vervallen in de schuld van dingen op ons nemen, onszelf opofferen voor de ander, ons mee laten slepen in ons werk of ons afzetten tegen mensen die we liefhebben. Allemaal doen we het en we geloven soms ook echt dat dit gedrag oké is. We verlangen allemaal naar liefde , gezien worden en erkenning. . Hoe kunnen we dit verlangen, als we dit onszelf niet eens durven of kunnen geven en het onszelf niet gunnen?
Ik denk dat het heel oneerlijk is om te verwachten dat we geliefd worden terwijl we onszelf niet eens liefde kunnen of durven geven. Als we onszelf geen liefde geven dan zijn we ook niet in staat het van een ander te ontvangen. We mogen leren onszelf de liefde te geven die we verlangen zodat we deze liefde ook van een ander kunnen leren ontvangen. Velen van ons zorgen graag voor anderen en helpen onzelfzuchtig. Het geeft hen een goed gevoel, maakt ze blij en dat is heel erg mooi. Maar vaak zijn deze 'zorgzame, vrijgevige' personen ook degenen die zichzelf wegcijferen en niet kunnen, durven of het zichzelf niet gunnen te ontvangen. Dat is een disbalans . Voor mij was dit een leerpunt . Ik mocht leren dat ik mezelf mag gunnen om uit te rusten, om lief te zijn voor mijzelf en om écht liefde voor mezelf te voelen.
Het is moeilijk te omschrijven hoe ik door dit proces ben gegaan maar ik zal een poging doen. De eerste stap voor mij was overgave. Ik stond mezelf toe om me volledig over te geven aan waar mijn lichaam behoefte aan had, ook als mijn ego daar wat anders van vond. De eerste twee dagen lukte dat nog wel, op dag 3 werd het lastiger. Mijn ego vond dat het nu wel eens klaar moest zijn met in bed liggen en niks doen. Ik raakte onrustig en gefrustreerd. Als oplossing heb ik toen een brief aan mijzelf geschreven waarin ik mezelf beloofde dicht bij mezelf te blijven en mezelf te geven wat ik nodig had omdat ik dat verdiende. Omdat ik het verdien om lief te zijn voor mezelf en die liefde te voelen. Het voelde zo fijn om te schrijven en die zelfliefde terug te lezen.
De volgende stap was alles aanpakken wat boven kwam drijven. Zo had ik bijvoorbeeld heel veel last van mijn onderrug, normaal ga ik dan gefrustreerd proberen het er uit te rollen en rekken, nu vroeg ik mezelf af wat het me wilde vertellen. Het kwam in me opdat ik me erg druk heb gemaakt om financiën, mijn huisvesting, (on)zekerheid en stabiliteit na mijn stage. Ik miste hierin een gevoel van steun en zekerheid. Dit was iets waar ik nu nog niks mee kon, het ligt nog ver voor me dus ik besloot het los te laten. Voor mij werkt het om te schrijven en te zeggen dat ik al mijn zorgen over draag aan het universum, dat ik me overgeef aan de natuurlijke stroming van het leven en dat ik er vertrouwen in heb dat wanneer daar de tijd voor is, de juiste dingen op mijn pad zullen komen. Eenieder zal zijn eigen manier voor het loslaten van zorgen (opschrijven en verbranden is ook een leuke manier, of opschrijven en in de vriezer leggen). In ieder geval helpt het heel erg om het op te schrijven, dan wordt het tastbaar.. En daarmee is het ook echt uit je hoofd.
Uit liefde voor mezelf heb ik zo alles aangepakt wat aandacht behoefte. Ik heb niet geoordeeld maar heb mezelf toegestaan om te rusten en te helen wat nodig was. De manier waarop ik tegen mezelf praat helpt ook heel erg: 'Ik mag' in plaats van 'ik moet', 'ik gun het mezelf', 'ik mag leren voelen dat ik het waard ben' en 'ik mag rust nemen als ik moe ben'. Ik ben inmiddels vijf dagen verder in mijn 'winterslaapje' en ik heb een hoop opgeschoond, opgeruimd en geheeld. Het voelt alsof ik mezelf opnieuw heb ontdekt. Het is zo fijn om liefde voor jezelf te kunnen voelen. Ik geloof dat dit echt de eerste stap is om ook écht de liefde van een ander te kunnen ontvangenDan zal het ook makkelijker worden om hulp van een ander te aanvaarden i.p.v. altijd alles zelf te willen doen. Voor nu ben ik heel erg blij met de ontdekkingen die ik gedaan heb. Ik heb er slechts een paar beschreven. WAUW, wat een ander gevoel heb ik nu dan vijf dagen geleden. Ik heb mezelf beloofd vanaf nu écht goed voor mezelf te zorgen omdat ik nu voel dat dat mag en dat ik dat verdien. Ik zou ieder ander dit gevoel gunnen. Die vervelende kernovertuigingen mogen geheeld en getransformeerd worden naar mooie, liefdevolle overtuigingen en gevoelens. We zijn het allemaal waard om gezien te worden, erkend te worden en liefde te ontvangen. Lief zijn voor een ander hebben we wel geleerd, laten we nu eens leren écht lief te zijn voor onszelf. Kun jij je hart openen en jezelf gunnen dat je ook mag voelen dat je het waard bent? Dat je er mag zijn en liefde mag ontvangen?
Ik hoop dat ik je geïnspireerd heb om eerlijk te zijn naar jezelf, na te gaan waar jij écht behoefte aan hebt en hoe jij écht over jezelf denkt. Wie weet dat een mini-winterslaapje jou ook wonderen doet. 😉
Veel liefs, licht en warmte van mij!
