Het muurtje om je heen

Dat was hem dan.. de laatste keer in de groep bij het Leontienhuis. Ook hier is het nu tijd om afscheid te nemen. Ik heb zo veel met deze meiden gedeeld, dat ze tot mijn beste vriendinnen behoren. Als groep zijn wij zo vertrouwd, een sfeer waarin wij alles kunnen zeggen en delen zonder dat er een oordeel geveld wordt. En vaak, hebben wij maar 1 woord of blik nodig om te begrijpen wat de ander bedoelt. Het is zo helend en bevrijdend om dingen met mensen te kunnen delen zonder dat je bang hoeft te zijn voor een oordeel of afwijzing. Ik besef me heel goed hoe bijzonder deze band met de meiden in de groep is en dat deze ontstaan is doordat wij zoveel met elkaar gedeeld hebben. Dat maakt het afscheid ook wel een beetje verdrietig.

Vanuit mijn verleden, maakt dit afscheid me ook angstig. Angstig, omdat ik bang ben de mensen te verliezen die het dichts bij mij staan. Het is voor mij niet vanzelfsprekend geweest dat ik hen zo dicht bij mij heb laten komen. Als klein meisje leerde ik namelijk al snel dat de mensen die het dichts bij je staan, je ook het diepst kunnen raken. Dat heeft mij behoorlijk getekend in de manier waarop ik met mensen en relaties omga. Een hele lange tijd was ik bang om mensen dichtbij me te laten komen. Ik bouwde een muur om mij heen. Hierachter was het veilig, kon niemand mij pijn doen. Maar wanneer je zo'n muur om je heen bouwt, word je ook snel eenzaam. Jij zit daar alleen, omringt door je muurtje en niemand die bij je kan komen. Ondanks dat je die muur zelf gebouwd hebt, doet die eenzaamheid pijn en verlang je naar verbinding met anderen. Maar om je met anderen te kunnen verbinden moet die muur doorbroken worden wat heel veel angst met zich meebrengt. De muur afbreken betekent kwetsbaar zijn. Het betekent dat mensen dichtbij kunnen komen en je kunnen raken. Dit maakt het zo verschrikkelijk moeilijk om dat muurtje af te breken. Het is een coping mechanisme, een overlevingsstrategie die veel mensen hebben ingezet om zich te beschermen tegen dingen die ze hebben meegemaakt. Mensen die hen pijn gedaan hebben. Het vergt heel veel moed om te veranderen. Deze overlevingsstrategieën zijn vaak erg diep in ons gedrag verankerd. Soms hebben we zelfs helemaal niet meer door wanneer we deze strategieën inzetten. En ondanks dat ze ons in het verleden beschermd hebben tegen dingen of mensen die ons pijn hebben gedaan, verliezen ze vaak in het heden hun functie. Ze houden mensen op afstand, terwijl je juist die behoeft naar verbinding nu zo sterk voelt. Op welke manier zou je naar die stille roep van achter het muurtje kunnen luisteren?

Probeer maar eens verbinding te maken met dat verlangen. Waar heb je nu echt behoefte aan? Laat alle emoties die het met zich meebrengt er maar even zijn. Als eerste stap kun je degene die het dichts bij je staan een handreiking doen door ze te laten weten dat je je graag meer open wilt stellen voor ze maar dat je dat nog heel eng vindt. En vaak denken we dat we al genoeg hints gegeven hebben aan anderen. Maar hints worden niet opgepikt door mensen uit onze omgeving, zelfs niet als we denken dat we al duidelijk zijn geweest. Het direct en duidelijk communiceren is vaak de enige manier om duidelijk te maken wat we bedoelen en wat we van de ander verlangen. Door voorzichtig kleine dingen delen over wat er in je omgaat of wat je voelt, zet je een deurtje voor de ander open om iets meer van de persoon achter het muurtje te zien. Je zult merken dat gesprekken over dit soort dingen je een groter gevoel van verbondenheid met mensen geeft. Stukje bij beetje mag je ervaren dat hoe meer jij je innerlijke stem laat spreken, hoe meer mensen zich ook open zullen stellen naar jou. Dan zul je zien dat hele mooie, diepe connecties kunnen ontstaan. En dat begint allemaal bij jezelf, binnen in. De stem daar achter het muurtje wil gehoord en gezien worden. Het kan nu niet de liefde en verbondenheid ontvangen die ieder mens nodig heeft om te groeien en gelukkig te zijn. Jij wilt toch ook gelukkig zijn?

Bij mijzelf merkte ik dat in het begin de drempel heel erg hoog was om dingen te delen. En omdat ik dat eerst niet deed, werd die angst om het wel te doen alleen maar groter en groter in mijn hoofd. Maar de enige manier om daar doorheen te komen is door het gewoon te doen (simpeler gezegd dan gedaan). Ik begon met meer te praten over wat ik voelde tegen mijn vader (omdat ik me daar veilig bij voelde). De eerste paar keren bleef ik het ook doodeng vinden en voelde het ook oncomfortabel en vreemd. Ik merkte echter wel dat er goed op gereageerd werd en dat het toch ook wel opluchtte. Naarmate ik ook naar anderen meer over mijzelf begon te delen, begonnen zij ook meer te delen over hun gevoel, gedachten en ervaringen. Ik merkte dat ik het heel fijn vond als mensen dat met mij deelde, dat gaf een goed gevoel. En ik besefte me dat door mij open te stellen, andere mensen zich ook meer open gingen stellen voor mij. Wat je geeft, ontvang je. Tegenwoordig heb ik zoveel nieuwe, mooie mensen ontmoet en voel ik mij zo veel meer verbonden met mensen dan voorheen. Het gevoel van eenzaamheid is ook niet meer aanwezig. Het muurtje is opgelost. Ik durf nu meer te delen over mijzelf omdat ik heb mogen ervaren dat dat veilig is en dat me dat juist verbindt met andere mensen. Het heeft me verbaasd hoe open en ontvankelijk mensen zijn en hoe erg ze het waarderen als je open bent. Mijn diepe verlangen naar verbinding heeft het gewonnen van de angst om pijn gedaan te worden. Pijn is eigenlijk ook maar relatief, het is maar net hoe je dingen interpreteert. En angsten zijn er om overwonnen te worden toch 😉. Ik voel mij sterker als persoon en zit beter in mijn vel. Doordat ik mij open stel, heb ik zulke mooie en inspirerende gesprekken, daar voel ik mij zo springlevend van! Het leven zonder muurtje is een stuk minder eenzaam en een stuk minder eng dan gedacht! Als ik dat muurtje niet had afgebroken had ik nooit zo'n mooie diepe band kunnen vormen als dat ik die nu heb met de meiden van de groep in het Leontienhuis. 

Ik kan je vertellen dat je zeker niet de enige bent die het moeilijk vindt om zich open stellen voor andere mensen. Ik hoop toch echt dat je na het lezen van deze blog jezelf toe mag staan om de liefde te ontvangen waar ieder mens naar verlangt. Jij kan ervoor kiezen om je muurtje te gaan afbreken en je oude patronen en angsten los te laten. Die hebben geen functie meer in het leven dat je nu leidt. Je bent ouder, sterker en klaar om je eigen leven te leiden zonder alle bagage van vroeger. Ik gun iedereen zo'n mooie band met andere mensen zoals ik die nu ervaar.

Wie zou jij meer in je leven willen toelaten? Laat je gevoel spreken en ervaar wat voor moois hieruit kan ontstaan.